All of us experience the world through the five senses. They are often called the windows of perception, opening our awareness to life around us.
A child born without any functioning sense, sight, hearing, smell, taste, or touch, could not survive. The reason is both biological and psychological. Without touch, the infant could not feel hunger, pain, warmth, or contact. It would not know how to nurse, swallow, or respond to danger. Deprived of all sensory input, the brain would receive no stimulation and could not form the patterns required for awareness or movement.
The senses are therefore our lifeline to existence in this world. Through them, we recognize reality and find our place in it. They connect us to the physical, measurable world, the realm of experience, but also to consciousness itself, the silent witness that perceives through them. When we see, it is not the eyes that truly see but the awareness behind them; when we hear, it is not the ears but the listener within who receives the sound.
For this reason, Tantra does not reject the senses as distractions or illusions. Instead, it honors them as sacred pathways between the outer and the inner worlds. The senses open both ways: outward to the play of life, and inward to the one who experiences it. By observing this play with awareness; seeing, hearing, and touching consciously, Tantra transforms perception itself into meditation and spiritual practice. The very same senses that tie us to the material world become doors leading back to the source of all perception: the eternal witness, the soul dwelling within every living being.
Every perception is a thread linking the outer world to the inner awareness. The senses, then, are not obstacles but gateways. When one traces perception back to its origin; hearing to the listener, seeing to the seer, each sense leads inward, toward its root in consciousness.
Thus, what binds us to the world can also set us free. The same energy that flows outward as desire, when turned inward with awareness, becomes the current that returns to its source. Tantra recognizes that Divinity is not elsewhere but shines through every act of seeing, touching, and feeling, if one looks deeply enough.
The same earth that makes one man stumble becomes the foundation upon which another builds.
Leyndardómur skynfæranna
Við skynjum öll heiminn í gegnum skynfærin fimm. Þau eru oft kölluð gluggar skynjunar, og eru tenging meðvitundarinnar við hinn ytri heim í kringum okkur.
Barn sem fæðist án allra virkra skynfæra – án sjónar, heyrnar, lyktar, bragðs eða snertingar skyns, gæti ekki lifað af. Ástæðan er bæði líffræðileg og sálræn. Án snertingar myndi barnið hvorki finna hungur né sársauka, hita né nálægð. Það myndi ekki vita hvernig það ætti að sjúga eða kyngja og gæti ekki brugðist við hættu. Án nokkurrar skynjunar fengi heilinn enga örvun og gæti ekki myndað þau mynstur sem nauðsynleg eru fyrir vitund eða hreyfingu.
Skynfærin eru því líflína okkar í þennan heim. Í gegnum þau lærum við að þekkja raunveruleikann og finna okkur stað í honum. Þau tengja okkur við hinn efnislega og mælanlega heim En þau tengja okkur einnig við meðvitundina sjálfa; hið þögla vitni sem skynjar í gegnum þau. Þegar við sjáum, eru það ekki augun sem í raun sjá, heldur vitundin á bak við þau; þegar við heyrum er það ekki eyrun sem heyra, heldur hlustandinn innra með okkur.
Þetta er ástæða þess að Tantra hafnar ekki skynfærunum sem truflun eða blekkingu. Þau eru séð sem verkfæri, tenging milli hins ytra og innra heims. Skynfærin opnast í báðar áttir: út á við að dramatík lífsins og inn á við, til vitundarinnar sem upplifir heiminn. Með því að fylgjast með þessum leik af athygli og nærveru; að sjá, heyra og snerta með fullri vitund, breytir Tantra sjálfri skynjuninni í hugleiðslu. Sömu skynfærin sem binda okkur við hinn efnislega heim verða þannig að dyrum sem leiða okkur aftur til upprunans: hins eilífa vitnis, vitundarinnar eða sálarinnar sem býr í hverri lifandi veru.
Sérhver skynjun verður þá eins og þráður sem tengir ytri heiminn við innri vitund. Skynfærin eru því ekki hindranir heldur hlið sem leiðir í báðar áttir. Þegar maður rekur skynjunina til uppruna síns – heyrnina til hlustandans, sjónina til sjáandans – leiða öll skynfærin inn á við, til uppruna síns í meðvitundinni.
Þannig getur það sem bindur okkur við heiminn einnig frelsað okkur frá honum. Sama orka og birtist sem löngun út á við getur, þegar hún snýst inn á við að vitund okkar, orðið flæði sem snýr aftur til uppruna síns. Tantra kennir að hið helga er ekki annars staðar, heldur ljómar í hverri athöfn að sjá, snerta og finna, ef maður horfir nægilega djúpt.
Sama jörð sem lætur einn mann hrasa, er grunnurinn sem annar maður byggir á.